Afgelopen zomer heb ik in 4 weken exact een reis gemaakt naar en door Noorwegen om geld in te zamelen voor Fonds Gezond Geboren.
5 Mei 2015 is mijn achternichtje Fay helaas op het allerlaatste moment dood geboren waarna ik besloten heb om geld in te zamelen voor dit fonds, wat zich inzet tegen perinatale sterfte en ziekte.
Hieronder staan al mijn BLOGS op chronologische volgorde en op onderstaande link vind je de film die hiervan gemaakt is. Let op: alleen op desktop of laptop beschikbaar.
Kijk voor alle foto's op mijn Facebook-Pagina:
https://www.facebook.com/ride4fay" onclick="window.open(this.href);return false;
Kijk voor de film (37 minuten HD) op:
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=tzwDgAuu-aA[/youtube]
Veel plezier!
IVM GROOTTE PLAATS IK IN DE REACTIES DE BLOGS VAN DE 5 DAGEN ERNA.
De eerste dag zit erop!!!!! Wat een dag, nog nooit zoveel emoties in 24 uur gehad. Wat een prachtig vertrek.
Vrienden, familie, kennissen en onbekenden zijn van heinde en verre gekomen om mij uit te komen zwaaien. Na een minuut stilte en een minuut herrie (die mij en meerderen bijzonder hard raakte) zijn we op pad gegaan. De toppers van Meet My Bike hebben weer en wind doorstaan om mij uit te zwaaien op de grens. Halverwege de A1 stonden op de fly-over Peter en Ellen met dit geweldige spandoek!! Ik wist niet wat ik zag, mijn nekharen gingen weer omhoog…
Eenmaal bij grens aangekomen stonden daar de vertegenwoordigers van Fonds Gezond Geboren ons al op te wachten! Zij hebben een prachtige speech gegeven die mij diep raakte en een hoop foto’s gemaakt! Toen kwam het moment………….
Het moment dat het dan toch echt ging gebeuren. Een knuffel en gaan! De bikers hebben een erehaag gemaakt waar ik tussendoor Duitsland in gereden ben! Ik geloof dat ze bij Berlijn wisten dat er iets gaande was, afgaande van de herrie!! Het meest bizarre was nog, de hele dag was het grijs en grauw. Totdat we kwamen aanrijden, het zonnetje liet zich heel voorzichtig even zien!!
Na nog even peukje opgestoken te hebben en een traantje te hebben weggepinkt draaide ik de A1 op richting noorden!
Onderweg wat motregen gehad en een hoop vervelende medeweggebruikers die de motor zo interessant vonden dat ze ‘m maar eens van een meter afstand gingen bekijken (met dik 130).
Toen was het opeens donker……. Ik heb nog nooit, maar dan ook NOG NOOIT zo’n zware bui over me heen gehad……… Ik heb samen met vele anderen het voertuig aan de kant van de weg gezet, alle lichten aangezet die ik kon vinden en ben de vangrail over gedoken. NIET NORMAAL! Binnen 3 minuten stroomde het water als een stroomversnelling over de weg, sommige plekken lagen plassen van dik 25cm diep. Heel blij dat het snel voorbij was en dat alle spullen droog zijn gebleven in de koffers en tassen! Weten we dat ook weer!
500 kilometer later.
Na iedere keer maar te zeggen: “Oke, nu maar eens een hotel zoeken.” mocht het maar eens tijd worden dit ook daadwerkelijk te doen. 1 hotel gesproken, vol. 2, ook vol. 3, 4, 5, allemaal vol….. shit. Uiteindelijk na 2 uur zoeken en 31 (!!!!!!!!) hotels, campings en hostels te hebben gecontact, toch maar even naar huis gebeld.
Uhm, ik denk dat ik een nachtje doortrek. Nou niet dus! 20 minuten later werd er gebeld vanaf het thuisfront dat het hotel gereserveerd was, ongeveer 20km bij me vandaan.
Godzijdank, hemel zij geprezen! Ondertussen had ik dus al 800 kilometer gereden en was dus ook op…..
Zojuist om 21:55 uur ingecheckt in het hotel, nu lekker even de pootjes omhoog en nog twee dagen genieten van de luxe! Morgen nog maar 300km tot aan Frederikshavn dus dat scheelt weer!
Vanuit hotel Comwell in Kolding, Denemarken:
Voor iedereen die er vandaag bij was, hulp heeft geboden, gesteund heeft en aan mij en de reis gedacht heeft,
DANK, echt waar!
Wat een opluchting dat er nog zulke mensen als jullie allemaal bestaand op aarde! Veel liefde en welterusten!
BLOG dag 2:
15-07-’15:
Dag 2 is een feit! De eerste volle dag solo! Vanochtend vlot wakker en klaar om te gaan! Lekker een verfrissende douche genomen en een cola’tje gepikt uit de minibar. Kort daarna uitgecheckt en de motor beklommen die braaf op het baasje stond te wachten.
Na wat gepruts aan de 12-volt verbinding ben ik opgestapt en is het gas open gegaan! Vandaag viel het allemaal wel mee omdat ik gisteren flink doorgetrokken heb. Dus na een uurtje al de eerste tussenstop. Hier bleek mijn headset bijna leeg te zijn dus die maar aan de 12-volt gelegd. Had me nog niet omgedraaid of ik hoor een enorme klets en zie mijn helm inclusief headset en kabel ter aarde storten.
Uit schrik gingen mijn ogen dicht en ik hoorde het al….. losse onderdelen. Ik kijk en zie de helm in 4 delen liggen. De pot, het vizier en 2 kleine pietepeuterige dingetjes die er vast en zeker ook wel ergens in hoorden. Gelukkig waren deze niet van belang en zijn die gedoneerd aan de lieftallige prullenbak die mij gezelschap hield. Het vizier klikte gelukkig snel terug, maar toen…….
Toen kwam ik erachter dat de oh zo fijne headset van Interphone het er niet zonder kleerscheuren vanaf had gebracht. De kabel was in orde alleen bleek dat er iets op het uiteinde van de kabel te zitten wat er niet op hoorde….
Het laadgedeelte van de headset dus…. F*ck, wat nu! Gepoogd het dingetje terug te steken wat natuurlijk niet werkte, vervolgens tot de ontdekking gekomen dat de set nog wel op laadt! Maar alleen als ik hem vasthoud en het kabeltje erin druk. Lekker dan, mag ik iedere 2 dagen minimaal een uur een kabeltje in een helm gaan steken.
Nou ja, jammer dan. Doortrappen maar! Na heeeeeeeel veel windstoten (die na een tijdje toch echt gaan irriteren) maar even gestopt bij een benzinepomp waar ik heel stiekem 2 hotdogs naar binnen heb staan stouwen. Ssssshhht! Hierna mijn weg vervolgd naar Frederikshavn waar ik vrolijk aangemoedigd werd door ongeveer 40 geiten en schapen. Na even een selfie incl. geiten te hebben genomen en ze te hebben bedankt mijn weg vervolgd naar het hotel. Dacht ik….. Welk hotel was het nu ook alweer? Uhm ja mijn hotel zie ik nergens…. Even naar huis gebeld hoe of wat en ook daar geen resultaat. Dan maar gewoon naar binnen stappen en die hollandse mond gebruiken.
Oh, dìt is mijn hotel? Ahhh, jullie hebben gewoon de naam veranderd. Logisch!! Stond dus een uur voor nop op 2 meter van de ingang…. Maargoed.
Gezien het feit dat het pas 14:30 uur was ingecheckt en weer op de motor gejumpt! Even sightsee-en! Wat prachtige plekken (incl. bunkermuseum en oorlogsschepen) gezien en beleefd. En als klap op de vuurpijl kwam daar ineens een bekend bootje aanvaren!
Nu lekker het gigantische bad induiken (serieus denk ik 1.40 lang HOOGUIT) en straks is even kijken bij het restaurant. Het was wederom een enerverende dag! Morgen 06:00 uur eruit om de boot te veroveren!
Mensen, voor straks alvast slaaplekker! Enne, blijf delen en doneren hè!!
Toppers!
YES!!!!!!!!! Wat een ontzettend goed gevoel! Aangekomen in Noorwegen! Afgelopen avond omstreeks 18:30 uur zijn we na maanden ‘uitkijken naar’ gearriveerd in het land waar ik al heel m’n leven wil zijn. Na nog wat ontzettend gezellige gesprekken op de boot met de Noorse biker (die mij overigens heeft uitgenodigd om bij hem thuis te komen eten) heb ik de spullen uit de cabin gegrepen en ben ik richting dek 3ø gegaan waar de trouwe Strom geparkeerd stond.
Na 20 minuten gebrabbeld te hebben met een noors kind (of deens, of zweeds, of duits, of zwitsers, I don’t know) gingen eindelijk de deuren open! Snel de motor van z’n tuigje ontdaan en veel te enthousiast opgestapt. Na 2 minuten kwam de Noorse biker vrolijk verkondigen dat de boot pas over 10 minuten zou arriveren en dat het onverstandig zou zijn te blijven zitten (ik zou niet de eerste zijn die bij het aanmeren door de dreun, faliekant op het kantje zou liggen). Dus maar weer afgestapt en de biker met de Goldwing gepoogd een handje te helpen.
Toen was het moment eindelijk daar! Ik zag daglicht wat alleen maar kon betekenen dat de deuren waren geopend! Yes, eindelijk voet op Noorse grond!!! Niet dus……. Eerst alle auto’s, daarna alle trailers en vrachtwagens, daarna de fietsers en als lullig aanhangseltje de motoren (waren er overigens maar 5).
Maargoed, eindelijk! Het moment waar ik zo naar uit keek! Voet op Noorse grond! Met een triomfantelijke glimlach naar alle chagrijnige blikkers die stonden te wachten om de boot op te mogen (automobilisten in de volksmond) even naar het thuisfront gebeld.
Snel de E6 opgedraaid en richting Noorden it is! Na 23 kilometer was ik de snelweg alweer zat en ben ik de eerste de beste afslag eraf gegaan. Hier kort gestopt voor een hele trotse peuk, een lekker croissantje (uit Frederikshavn) en om even een jas aan te trekken, want dat Noorwegen is frisser dan verwacht!
Met het aantrekken van de motorjas besefte ik dat de mouw niet lekker zat. Uitgetrokken en met verbazing tot de ontdekking gekomen dat mijn elbowprotector in 2e lag. Lekker dan, nu al zoveel defecten! A la, mag de pret niet drukken… Dus met wat gemopper de protector zoveel mogelijk goed geplaatst en de stalen ros weer beklommen. Route…… Route? Nehhh eerst maar eens even van de befaamde wegen hier genieten. Routepunt: ergens op de kaart waar het groen was en water in de buurt. 57 kilometer, 1.07 uur. Prima, let’s gooooo!
Onderweg minimaal een massagraf aan vliegjes en muggen ingeslikt, omdat ik continue met m’n mond open reed. Waarom? Omdat die befaamde wegen waar ik het eerder over had, zo belachelijk gaaf zijn, dat je bij iedere bocht van verbazing de smoel open zet. Mijn hemel, wat een land…. NU AL!
Na een uurtje enthousiast de bochtjes te hebben ingestuurd, toch maar een plekje vinden voor de tent. Beentjes beginnen moe te worden en het ruggetje ook. Na een klein kwartier zoeken een heeeel smal bospaadje voorbij gereden, waar ik na 1 minuut al twijfelloos voor omdraaide. Iets aan dat paadje trok mijn aandacht. Of het nu de bosjes waren, de geweldige dennen, of de onderbroek die halverwege over een struik hing, ik weet het niet.
Na 5 minuutjes ploeteren, en dan bedoel ik ook echt, PLOETEREN, viel mijn oog op een vlak stukje grond langs het paadje (wat ondertussen trouwens geen paadje meer was). Motor uitgezet en alsof er van boven tegen me werd gezegd: “Hèhè, mocht eens tijd worden!” besefte ik me dat dit DE plek is voor mijn allereerste kampeerovernachting. De stilte, met op de achtergrond het gekabbel van het meer wat maximaal 50 meter verderop ligt, de pracht van de natuur en de allesoverheersende kalmte. Er is hier niemand, dat voel je gewoon.
Oké, back to reality! Motor heel wankel neergezet waarna ik direct besloot haar te verplaatsen (goede beslissing overigens). Plat plekje nog platter gemaakt. En dan komt het:
De eerste spanbanden losmaken! Wat een eitje, dacht ik…… Ik denk dat ik ietwat enthousiast geweest ben met het inpakken thuis. Na een half uur klooien met spanbanden, elastiekspinnen en bagagenetjes was het eindelijk gelukt! Alles was eraf en ik was klaar om te beginnen.
Eerst maar de tent! Nope, eerst de pet met het muggennet vinden, want holy crap, wat een hoop muggen…..
Pet opgezet en tent uitgerold. Stokjes in elkaar gestoken en tentje opgezet. 8 harinkjes later was het hele feest alweer voorbij. Blij dat ik uiteindelijk toch maar een makkelijk opzetbare tent heb aangeschaft! Snel het luchtbed opgepompt en alles in de tent gekledderd. Nu eerst een lekkere RedBull (sorry, was taxfree, kon het niet laten liggen) en een peukie!!
Zo maar eens wat sprokkelhout zoeken om een (VEILIG) vuurtje te maken. Daarna rustig omkleden en hopen dat ik wat nachtrust kan vinden. Morgen weer een lange dag voor de boeg.
Lieve mensen, bedankt voor alle support! Blijf je vrienden, vriendinnen, familie, collega’s en vijanden mijn verhaal vertellen! Laten we hier met z’n allen een groot succes van maken. Voor Fay, en alle andere lotgenoten.
Lieve Fay, wederom: Deze is voor jou.
BLOG dag 4:
17-07-2015:
Goeeeeedeavond Facebook vrienden en vriendinnen! Nieuwe dag, nieuwe kansen. Vanmorgen sla ik even over, omdat deze er al op staat. Succes, het is een flinke vandaag!
Vanochtend om 10:00 uur vertrokken vanaf mijn oh zo mooie plekje in de bosjes. Met voor mij een geweldig kleurenpallet van alle gevleugelde insecten die ik zonder voorbedachte rade van het leven heb beroofd, zette ik koers. Met opgeheven hoofd (incl. Helm) en glinsterende ogen begon ik aan dag 4 van de #Ride4Fay. Na 5 kilometer nutteloos rond te hebben gereden heb ik de TomTom aangezet en gekeken op de kaart.
Waar was het meeste groen en het meeste blauw? Daar gaan we naartoe! Laat ik als eerst het volgende even verklaren: Ik had voorafgaand aan de #Ride4Fay een route geschreven. Deze plande ik ook aan te houden, zodat ook de mensen thuis wellicht ideeën of inspiratie op zouden kunnen doen. Tevens is het voor de sponsoren en donateurs prettig om te zien wat er gaat gebeuren en waarom zij doneren.
Echter blijkt mijn TomTom hele andere plannen te hebben… Zodra ik deze aanzet en de route aanklik, wordt ik met een monotone vrouwenstem rechtstreeks naar Oslo geleid. Dat is niet de bedoeling hoor ik U denken, dat klopt! De TomTom vertikt het om in een route ergens op te pikken, ondanks dat ik de voorgaande punten al gehad heb. Erg vervelend, maar misschien ook wel weer een geluk bij een ongeluk? Nu zie ik tenminste het échte Noorwegen! Daarnaast kan ik jullie verzekeren, indien er geen tegenslagen van universum-proporties voordoen, dat ik de 7500 kilometer weg vreet als een hongerige eland!
Ik probeerde vandaag zoveel mogelijk te oriënteren met het Noorse verkeer, de regeltjes en uiteraard mijn eigen kunnen. Want wat kan ik nou op deze wegen op een dag rijden? Waar moet ik in het verkeer mijn aandacht meer op vestigen? Hoe rijdt de rest van het Noorse verkeer? Op al deze vragen en meer, had ik al snel antwoord. Het Noorse volk is zo “verfrissend” als je het tegenover het Nederlandse volk zet (NO OFFENSE, men zegt dat ik ook Nederlander ben). Iedereen is relaxed, rijdt rustig en houdt rekening met een ander. Men geeft elkaar de ruimte en heeft goed contact met elkaar. Alwaar je op de Nederlandse snelwegen menig mede-Hollander met de neus op het scherm van de Iphone 7s of de Samsung Galaxy s6 ziet sturen, is hier iedereen ook daadwerkelijk actief bezig met het verkeer. Ondanks dat er bijna geen overig verkeer is op de wegen waar ik nu rijd……..
Zo, genoeg Noren geprezen. Na zo’n 20 kilometer begon ik last te krijgen van mijn ogen, waarop ik besloot even een pitstop te houden. Toen ik mijn bril afzette was de rede mij spontaan duidelijk. De binnenkant van mijn bril was afgelopen nacht vermoedelijk op één van de jerrycans op de motor terecht gekomen. Hierdoor was het minimale beetje residu wat misschien nog aan de dop zat, vrolijk mijn bril op gedruppeld. Dit doet goed zeer kan ik je vertellen, alsof je met windkracht 436 met satéprikkers onder je oogleden paprikapoeder voor je uit strooit. Erg fijn en dus ook maar even uitgespoeld met water. Helaas was mijn geluk nog niet op! Het “water” was vruchtwater met mango en guave. Moet zeggen, het verlicht even maar dan komt het gewoon net zo hard terug…..
Na wat peukjes en een babbeltje met een bijzonder klein Noors vrouwtje, waren de oogjes weer als vanouds en sprong ik veeeeel te enthousiast op de motor, waardoor eerst 1 handschoen viel (ik als luie donder die niet meer wil klauteren, probeert al zittend en van de standaard af, een handschoen van de grond te rapen.), toen de zonnebril en toen de tweede handschoen. Aldus drie maal achtereen als een debiel op de motor zitten, terwijl je tegelijk ook nog eens een (gok ik) 350 kilo probeerd te balanceren met je bovenbenen, om twee handschoenen en een bril te grijpen.
Eindelijk alles klaar, gassen maarrrrr! Wat een wegen. Nee echt, WAT een wegen! Neem nou bijvoorbeeld de bochtigste achtbaan die je je kan bedenken, zet er 800 bochten extra in, leg er een laag asfalt op, dan kom je in de buurt van wat Noorwegen tot zoverre te bieden heeft aan teer! Zo strak als een biljartlaken, zo gripperig als schuurpapier en tegelijkertijd zo goed onderhouden! Alle bochten draaien zo verschrikkelijk mooi in, de hellingshoek beweegt met de bergen mee, echt ge-we-ldig! Niet alles natuurlijk, zo’n 20% is minder goed onderhouden. Hier zitten flinke kuilen en gaten in het wegdek, die overigens heel netjes worden aangegeven met pilonnen aan de kant van de weg.
Ik vraag me echt af hoe ze zulke mooie natuur zo perfect hebben weten te combineren met zo’n mooi wegennet. De snelwegen (E6) en dergelijke zijn niet zo bijzonder, maar zodra je hiervan afwijkt en je hart de route laat maken, sla je steil achterover.
Al snel merkte ik dat het groen, minder groen werd en dat de bossen steeds minder dichtbegroeid werden. De wegen werden beter, de lucht werd ijler en de medeweggebruikers werden schaarser. Als snel draaide ik een heerlijke doordraaier door en werd ik overdonderd bij het vergezicht. Wat een landschap, wat een plaatje! Alsof ik in een ansichtkaart rond reed. Snel de trouwe Strom aan de kant gezet en plaatjes geschoten!
Al snel reden we weer onderaan de berg, waar de pittoreske dorpjes en kleine industriegebiedjes de overhand hadden. Al snel naderde mijn bestemmingspunt, en het was pas 12:45 uur! Die 159 kilometer zijn vlotter voorbij gegaan als verwacht op deze wegen. Hmm wat nu? Veeeeel te vroeg om een kampeerplekje te zoeken, geen zin om te vissen en om van cultuursnuiven nog niet eens te spreken. Nog maar een keer dan!!
TomTom aangezet en wederom een leuk blauw/groen plekje uitgekozen en voor de optie “kronkelroute” gegaan. Kijken tot in hoeverre dat van de normale routeoptie afwijkt hier. Ik heb het eigenlijk niet gemerkt. (Zal er misschien mee te maken kunnen hebben dat je hier helemaal geen rechte wegen hebt?).
Onderweg weinig motorrijders gezien, overheersend hier zijn de Duitse 65plussers die er met hun camper op uit trekken om in de laatste jaren nog eens wat van de wereld te zien. De motorrijders die je trouwens tegenkomt, geven eigenlijk nooit een handje of vingertje als groet. De Noorse rijders vinden het klaarblijkelijk nodig om, als je elkaar tegemoet rijdt met dik 180kmu verschil, je zowat een highfive te geven! De armen vliegen om je heen en als het maar even kan springen ze bij je achterop om je een knuffel te geven! Van stoere Vikingen niet gesproken uiteraard, maar die hebben het veel te druk met hun baard uit de ogen te houden.
De rijder die er vandaag uit sprong was een BMW R1200RT rijder die ik in een dorpje voorbij reed toen hij aan het opzadelen was. Ik schonk er niet zo bijzonder veel aandacht aan en een vrolijke hand in de lucht vond ik voldoende. Na een kwartiertje te hebben doorgebuffeld zag ik echter iets in de spiegel wat verdacht veel leek op de koplamp partij van een RT. (Die je hier zelden ziet omdat alle voertuigen ACHTERLIJK duur zijn. Wij hebben niks te zeiken met 21% BTW, hier hebben ze 180% belasting op voertuigen. Koop een motor van 10.000 en je bent 28.000 kwijt.)
Na een paar kilometer kroop de motor achter me steeds dichterbij, waarna ik deze dus inderdaad herkende als een RT. De rijder reed een tijdje achter me, totdat hij me ging inhalen. Dacht ik…..
Hij ging (op 1 smalle rijbaan) naast me rijden en begon te zwaaien met zowel arm als been. Ik dacht dat er iets van mijn motor afgelazerd was of dat ik een halve eland tussen mijn tanden had, maar nee. Hij zakte weer af en dat was het.
Ik vond het apart en besloot de standaard afschudmethode te gebruiken (4x rechts afslaan) om te kijken of mijn vermoedens klopten. En jahoor, daar kwam die, als wormvormig aanhangsel achter me aan dartelen. Nog achterdochtiger als eerst vond ik dat het maar eens tijd werd voor een peuk. Ik draai een drukke parkeerplaats op en stop falikant in het midden. Mocht er iets geks gebeuren, ben je in ieder geval niet alleen! De rijders gaat schuin achter me stil staan en zet zijn motor uit. Hij stapt af en loopt met dichte helm naar me toe. Ik natuurlijk al direct in de startpositie met hand dichtbij de jaszak waar mijn mes in zat (you never know). Hij doet zijn helm af en wat komt eronder vandaan? Een glimlachende 85-jarige die zonder pardon door zou kunnen als Kerstman! Hij begint keihard te lachen en geef me een klap op de schouder. Hij stelt zich voor en we hebben nog een kleine drie kwartier staan kleppen voordat we beide besloten dat het tijd was verder te gaan. Zo zie je maar, onder iedere helm komt een andere ziel vandaan.
Nog nagenietend van het gesprek met de gepensioneerde, naderde ik alweer mijn eindpunt. Hoe kan dat nou? Alweer 221 kilometer gereden? Het is pas half 5! NOG EEN KEER!
Weer een routepunt ingesteld en besloten dat dit de laatste zou zijn van vandaag en met 120 kilometer ook de kortste. Een klein half uur in de route nader ik een dorp waar ik het verassend druk vond qua verkeer en activiteit. Ik rijd het dorp nog niet in of ik word door een verkeersregelaar van de weg geplukt. Ga jij daar maar parkeren. Parkeren? Waarom?
Meneer sprak gelukkig geen woord engels (de eerste) dus met handen, voeten en Jip- en Janneke- taal kwamen we er na een kwartier achter dat ik helemaal niet voor het houthakkersfestival kwam. Nog net niet op z’n knieën bezweek hij onder het schuldgevoel dat hij iemand voor niets had laten wachten. Ik zou hem bijna een ijsje en een aai over de bol geven, zo zielig dat ik het vond. Maarja, laten we dat maar niet doen bij een houthakker van 2 bij 2.
Even verderop ging de weg weer enorm omhoog waar ik mij bij elke bocht zat te verheugen op het landschap. Het kwam maar niet, en het kwam maar niet. Totdat de heuvel kwam. De klim van 22%, de lucht die snel ijler werd en de motor die het er steeds moeilijker mee had. Gelukkig heeft ze het volgehouden zodat we getrakteerd konden worden op een 360 graden vergezicht! We are on top of the world!!!! Schitterende witte bergtoppen aan alle kanten en fjorden waar je U tegen zegt. Wauw.
Helaas moesten we ook weer naar beneden wat een aanslag was op de remmen. Ze werden goed warm en begonnen lekker te suizen. Na twee keer terugschakelen en wat te remmen op de motor hadden de remmen er weer iets meer zin in. Eenmaal beneden gestopt bij een tankstation (wat dus een micro Makro leek te zijn) om bij te tanken. Loop naar binnen en zie een collectie aan artikelen waar menig Decathlon, Ikea, Makro of Albert Heijn jaloers op zou worden. Van oplaadspulletjes, tot waadpakken, tot pizza’s, tot tabak, tot alcohol, tot hotdogs. Voor een zaak ter grootte van een gemiddelde Nederlandse achtertuin was het bijzonder uitgebreid. Na een hotdog naar binnen te hebben geslobberd weer naar binne gelopen om de eigenaar te bedanken en te complimenteren op zowel de zaak als de hotdog.
Snel weer verder gegaan. Op het laatste stuk door een schitterend fjord gereden. Vraag me alsjeblieft niet waar ik ben en waar dat was, want ik heb geen flauw benul. Kijk maar op de link op de website hahaha.
Bij het eindpunt rustig op zoek gegaan naar een slaapplek. Na meerdere “private property” bordjes over het hoofd te hebben gezien en dus ook meerdere malen heel raar te zijn aangekeken door de landeigenaar die topless in z’n schommelstoel op de veranda van het zonnetje te genieten, eindelijk een plekje gevonden. En wat voor plek!
Het is hier werkelijk prachtig! Snel de tent opgezet en spullen uitgepakt. Hengeltje helaas zonder resultaat nog even in het water gehad en vervolgens maar op het gemakje de benzinebrander in elkaar gezet. Na een flinke steekvlam werkte het eindelijk en heb ik de steelpan erop gezet. Hier 4 eitjes in geklutst die ik bij het tankstation gekocht had. Lekker hoor, als je nog niets gegeten hebt!!
Na een aantal flinke scheldpartijen vanwege de muggen, maar besloten de blog in de tent te schrijven. Mijn god, wat zijn de muggen verschrikkelijk. De grootste zijn niet het ergst, het zijn de kleintjes. Die kruipen overal tussendoor en zijn met minimaal 150 miljard tegelijk. Oh well, blij met het muggennet van mijn tent.
Lieve mensen, ik ben gesloopt. Oogjes dicht, en snaveltjes toe.
Lieve Fay, deze is voor jou!
BLOG dag 5:
18-07-2015:
Ik heb vals gespeeld…… Lees verder waarom. Ga maar vast zitten, dit wordt een lange!
Vandaag was me een dag om nooit meer te vergeten. Vanochtend schrok ik om een uur of 9 wakker vanwege een flinke plensbui. De regen kletterde op m’n tentje, wat nog best wel een aardig geluid produceert. Ik besloot nog maar even te blijven liggen om te kijken of het zou stoppen. Na anderhalf uur was ik het volledig zat en ritste ik de buitentent open.
Eenmaal buiten besefte ik me dat het allemaal best mee viel. Alleen zo te zien aan het waterpeil van het meer voor me regende het al wat langer. Ik gok dat het water toch zo’n 20cm was gestegen!
Aan de wolken te zien, die gracieus doch agressief als golven over de bergen heen rolden zou het nog wel even blijven regenen. De lucht presenteerde zijn eigen feilloze versie van “Fifty Shades of Grey”. Desalniettemin moest er vandaag toch gereden worden. Zoveel mogelijk spullen in de tent opgeruimd en ingepakt (wat best een uitdaging is met een kleine 2 meter, een pijnlijke rug en slechte knieën). Vervolgens de motor gepoogd terug te zetten op hardere ondergrond. Helaas moest ik hiervoor door een kuil met daarna direct een flinke heuvel van zo’n 2 meter hoog (was gisteren makkelijker, naar beneden toe). Dit bleek nog een flinke uitdaging, want waar ik gisteren rustig doorheen reed, was veranderd in een snelstromende wildwaterbaan van zo’n 35cm diep.
Daar zit je dan, met een zware motor, met nòg zwaardere bagage op een eiland (ik zat op een soort van verhoogd schiereiland-platform-idee-dingetje). Wat nu? Met de inspiratie uit de dierenwereld besloot ik wat stenen te zoeken en de wildwaterbaan tot stoppen te dwingen. Na een half uur klooien met zware stenen en takken had ik eindelijk een prachtige dam gebouwd (waar ik helaas geen foto van heb, telefoon was leeg). Echter bleek de ondergrond natuurlijk ook één grote drassige moerasmeuk te zijn geworden. Van de laatste stenen die ik vond maar een soort bruggetje gemaakt van 40cm breed. I love a challenge!
Vol goede moed (en ook flink wat gezonde spanning) zette ik in the middle of nowhere het contact aan om vervolgens het gebrul van de Strom te ontketenen. Nog net niet met de ogen dicht nam ik een aanloop en knalde met mach 6 over het zelf-gefabriceerde bruggetje om vervolgens met veel te veel moeite een helling van 30 graden te beklimmen. Eenmaal veilig aan de top zette ik trots de motor uit en hevelde deze vakkundig op de bok.
Nu snel alle spullen naar de motor sjouwen voordat letterlijk en figuurlijk de dam breekt. Ik met een bloedgang alle meuk over het bruggetje en de helling gesleept om vervolgens weer heerlijk met spanbanden en bagagenetten aan de slag te gaan.
Na dik een uur bakkeleien met de gewichtsverdeling besloot ik met mijn slimme kop even de motor zelf te controleren (tip aan zelf: doe dat de volgende keer voordat je deze opzadelt). Alle lampjes en overige elektronica gecheckt, de vloeistofjes gecontroleerd en de staat van de banden, remmen en ketting eens stevig aan de tand gevoeld. Tot mijn schrik besefte ik mij opeens dat sinds ik deze ketting en tandwielen heb laten vervangen (zo’n grove 2500 kilometer geleden), ik deze werkelijk nog nooit heb gesmeerd. Oeps……
Dus weer fijn de roltas van de koffer af, koffer open, S100 kettingzooi eruit. Nu het leukste, het achterwiel draait uiteraard niet vrij rond in verband met het vele gewicht achterop. Op de knietjes, met het achterhoofd de motor aan de achterzijde omhoog duwen (en mensen maar afvragen waar ik die stierennek vandaan heb), met de rechterhand de ketting inspuiten en met de linkerhand het wiel draaien.
Gelukkig verliep het volgens plan en konden we ertegenaan. In verband met de regen en lage temperatuur (om en nabij de 12 C°) flink ingepakt (a la Michelin mannetje) en om 11:07 uur in het zadel gaan zitten.
Wie maakt hem af? HOP HOP…………
De eerste 30 kilometer viel het nog mee met de regen. En toen reed yours truely het dal uit. Mijn god, wat een verschrikking. De hele godganse dag regen, regen, regen. En dan niet de Nederlandse miezer, nee, REGEN!
Ik probeerde mijzelf nog zoveel mogelijk wijs te maken dat de meeste regen naast me valt, maar zodra je begint te voelen hoe de kleding in de buurt van het klokkenspel zijn waterdichtheid begint te verliezen, vervliegt al gauw alle hoop op herstel van het klimaat.
Tot overmaat van ramp begon ik in de tanktas wat bekende pieptonen te horen. In samenspel met rugpijn en behoefte aan nicotine maar even gestopt bij een tankstation waar ik tot de ontdekking kwam dat de GoPro actiecamera, bezeten was of spontaan zijn eigen leven ging leiden. Het beeld deed nogal raar en opladen ho maar. Na de accu verwisseld te hebben bleef deze het doen en heb ik in frustratie de camera in de tas gesodemieterd en heb ik de tank volgegooid.
Hierna even naar binnen gelopen om te betalen. Het lijkt alsof ieder tankstation in Noorwegen is ingericht als winkelcentrum. Wederom van alles wat! Van sokken, tot vleeswaren, tot bouwmaterialen, tot keukenkastjes. Heel bijzonder, een Zeeman, Ikea, Mediamarkt, Sligro, Gamma, Ici Paris en Lidl in 1! De lokale tankstations proppen alles in een ruimte waar een gemiddelde Nederlandse BP net een schap met kauwgum kwijt kan. Holland, eat your heart out! Werkelijk bizar!
Na wat kauwgum en twee zakken kaneel/vanillebroodjes te hebben gekocht ben ik vrolijk weer naar de Strom gehuppeld, die wonder boven wonder, vrijwel opgedroogd op me stond te wachten aan de pomp.
Snel een zak kaneelzooi naar binnen
gepropt en het zadel weer bestegen.
Ik besloot, omdat met dit weer zoveel bochten te rijden niet heel handig is, om de E6 weer op te draaien en het kompas op Noord te houden. Na een paar kilometer begon ik me langzaam te realiseren dat het wegdek, dat ik gisteren nog zo prijsde, veranderd was in één grote beek. De afwatering is, ondanks alle hellingen, zeer slecht te noemen. In iedere bocht lag een flinke plas water, die rustig door de ingesleten sporen over de weg kabbelde. Elke bocht bleek een uitdaging, want ondanks de splinternieuwe banden (met nog net geen traktorprofiel) merkte je al snel dat het asfalt glad werd met flinke regen. Overal rustig aan doen was het advies, en dat advies volgde ik met alle liefde op.
De snelheid ging er, samen met de zichtbaarheid, steeds meer uit. Want water blijft namelijk heel vaak plakken op het vizier van je helm, waardoor je geen drol ziet. Tevens gebeurt het bij nat weer al snel dat het aan de binnenkant gaat beslaan. Na 15 kilometer regen (op de 60km wegen) zag ik dusdanig weinig dat het een zeer verstandige beslissing was om maar even een rustpuntje uit te kiezen.
Hier even het vizier schoongemaakt, binnenkant ontwasemd, nicotine en cafeïne (cola) aangevuld en weer verder gegaan.
Het viel mij in Oslo al op, maar nu al helemaal. De Hotrod scene in Noorwegen is best wel groot! Overal (in weer en wind) komen de gechopte Model t’s en verlaagde Bel-Airs je in alle kalmte voorbij zoefen. Erg gaaf om te zien, en nog vetter om te horen. Want een hotrod is en hotrod niet, als die minimaal een v8 heeft en een flinke brulpijp. Gelukkig weten onze noordelijke vrienden van wanten, want geen hotrod die je niet hoort aankomen hier! Helemaal gaaf!!
Ondertussen begon ik het kouder en kouder te krijgen. Tevens begon ik steeds meer verkrampt te rijden, wat hier niet handig is! Toen kwam de geniale ingeving dat ik handvatverwarming heb!! Snel via het paneeltje de verwarming op 100% gezet en al snel kwam het lekkerste gevoel ooit! WARMTE! Ik ben er ooit voor gewaarschuwd, maar heb er nooit zo’n rekening mee gehouden. Handvatverwarming kan dusdanig heet worden dat je je handen verbrandt. Oh, dat zal mij toch niet gebeuren?!
Wel dus…. Het werd drukker op de E6 en ik was flink ge-preoccupeerd met het verkeer. Ik merkte op een rustig moment op dat mijn (winter)handschoen flink aan het handvat plakte. Deze stonden ondertussen ook op standje ‘hel’. Ik liet het handvat los en merkte direct al dat ik wat zenuwen heb verpest… De rode vlekken/halve brandblaartjes staan op m’n handpalmen. Lekker dan.
Ik stopte voor een sigaretje en om de route eens nader te bekijken, want dit werd wel heel saai. Ik besloot hem iets aan te passen waardoor ik spontaan op een heerlijke weg met goede afwatering terecht kwam. Toen ik al even geen instructies kreeg, keek ik in een oogwenk naar het scherm van de TomTom waarop ik zag dat ik pas over 267 kilometer (!!) rechtsaf bij de rotonde moest gaan. Wauw, 267 kilometer op 1 kronkelweg!
Na een hoop regen en tussenstops leek het me leuk om mezelf eens voor een flinke uitdaging te zetten. Geen voet aan de grond tot aan de rotonde!
Pfffffff en wat een uitdaging ook! Ik mezelf kennende vergeef ik het me nooit meer als ik deze uitdaging niet haal. Maargoed, niet geschoten is altijd mis zullen we maar zeggen!
De eerste 150 kilometers waren slopend. Ook voor de motor, die begon tekenen van dorst te vertonen. Shit, nu moet het wel. Snel gestopt bij de pomp om haar even te vertroetelen met wat ’95. Peukje opgestoken en verder gegaan. Na 30 kilometer achter de meest verschrikkelijke franse camper te hebben gezeten (oude Citroën die bij ieder heuveltje van meer als 3% niet meer boven de 25km uit kwam), kon ik er eindelijk veilig voorbij! Ik seinde de bestuurder even te stoppen, omdat er een rij van denk ik dik 50 auto’s zeer geagiteerd achter hem reden. SPIEGELEN OUWE!
De dennen en sparren maakten al gauw plaats voor loofbossen en open vlaktes. De vergezichten maakten plaats voor wolkendekken en mistbanken. En de lol van het rijden, maakte al snel plaats voor de haat aan regen. Alles, letterlijk alles was nat. Dan kan je nog zulke goede kleding, incl regenkleding, hebben. Je wordt gewoon nat! Alsof Noorwegen haar regen heeft getraind om alleen in de meest onmogelijke plaatsen naar binnen te sijpelen, droop ik een parkeerplaats op.
Hier kwam de beslissing waar ik flink wat kilometers over twijfelde. Ga ik de komende weken strontziek op de motor zitten om mijn eigen doel “back to basics” te halen of doe ik er verstandig aan om een nachtje goede rust te pakken en alles uit te kunnen hangen?
Mijn beslissing viel op het laatste. Ik drukte op het knopje “nuttige plaatsen” om vervolgens “hotels/motels” aan te klikken. Hierna koos ik het dichtsbijzijnde hotel. In Mosjøen bleek dit hotel zich te bevinden. In de bittere regen en gure wind jakkerde ik over de bochtige wegen door naar Mosjøen waar ik eindigde bij een hotel. Hier gevraagd om een kamer voor 1 nacht.
Gelukkig was het antwoord “yiesch” of zoiets maar ik kon er ‘ja’ uithalen. Gelukkig…. ik was het helemaal zat. Motor gestald voor de nacht, kamer 360 opgezocht en de douche aangezet.
Ik dacht dat handvatverwarming met koude handen lekker is, maar dit. Alsof de engeltjes over me heen straalden, stroomde de warme harde stralen over m’n haar. Oeps, iets te erotisch? Heb “50 shades of grey” nog in m’n hoofd.
De beste douche die ik ooit heb gehad draaide lekker door naar de 40° wat ietsjes te heet was.
Na de douche nog even lekker aan de wandel gegaan, want nu kan het! Het meest pittoreske dorpje wat ik ooit heb gezien, in het mooiste fjord waar ik tot nu toe ben geweest, lag aan mijn voeten. De foto’s zeggen niets over de sfeer die hier hangt! Je ruikt de houtkacheltjes bij iedereen branden, je voelt de kille noorse wind op je huid en je ziet de kleine (schotse en scheve) houten huisjes met daarachter een bergwand waar je U tegen zegt!!
818 meter hoog zijn de bergen waar we tussen zitten! Dat ik ruim 409 keer ik! De bomen maken halverwege plaats voor enorme rotspartijen en mini gletsjers die uitmonden is geweldige watervallen! Echt prachtig!
Al met al was het een zware etappe vandaag, die met een rustig en warm slot tot zijn einde komt. Gisteren heb ik in totaal 509 kilometer gereden! Vandaag was dat om en nabij de 400 a 450. Ik vind het allemaal prima, helemaal gescheten!
Morgen weer een dag, met vermoedelijk hetzelfde weersvooruitzicht. Gelukkig kan ik me nu, met de kennis van vandaag, iets beter voorbereiden. Hopelijk blijft alles waterdicht!!
Lieve mensen, slaap lekker. Blijf liken en delen, zodat Fonds Gezond Geboren zo groot wordt als dat het verdient te worden! Close the curtains and go to bed!!
Smiling all the way ... 
